L’Echo du Danube is the poetic title given by Johann Schenck to his collection of pieces for viola da gamba, first published around 1703/04 as Opus 9 in Amsterdam by Estienne Roger — the most important music printer at the time. L’Echo du Danube is Schenk’s last complete work to survive, a fact that gives these pieces the weight of a “musical testament. It comprises six sonatas for solo viol: the first two sonatas with basso continuo accompaniment, the next two also with basso continuo but this time ad libitum (optional), and the two last ones for viola da gamba without any accompaniment. Although Marin Marais already had published his first book of Pièces de Viole in 1686 and the flourishing English viol tradition was well known in Northern Europe, Schenk’s approach to the instrument is an important step in the process of creating an independent repertoire, specifically written for the viol by composers who were themselves performers and masters of its idiomatic idiosyncrasies. Although Schenck fully explores the potential of the viol as a melodic instrument, he clearly favoured, its possibilities of playing chords, in a manner strongly influenced by lute playing and repertoire: he sought to show the viol as an instrument that is harmonically independent, appropriate for polyphonic writing besides its talent for melodic singing. Hence his writing in such a distinctive way: abundantly using chords and double stops; continually alternating between the bass and the high register; and striving for an effective combination of luxurious harmony and depth of sound, without losing sight of the delicately cantabile voice of the viola.

Op dit dubbelalbum staat werk van ongekend hoog niveau voor viola da gamba. 'L’Echo du Danube', deze poëtische titel gaf de in 1660 in Nederland geboren componist Johann Schenck aan zijn verzameling composities voor viola da gamba. Zijn werk heeft een hoge technische moeilijkheidsgraad, wat een enorme vaardigheid én controle van het instrument vereist. Dat is gambiste Sofia Diniz wel toevertrouwd. Met haar prachtige spel waan je je in vervlogen tijden. Op dit album speelt ze samen met collega gambist Torben Klaes en klavecinist Fernando Miguel Jalôto.

De stukken voor viola da gamba van Schenck werden gebundeld en voor het eerst gepubliceerd rond 1703/1704 in Amsterdam, onder de naam Opus 9. Het was Estienne Roger, in die tijd de belangrijkste muziekdrukker, die de bundel uitbracht. Johann Schenck was een van de meest productieve componisten van zijn tijd. Een tijd die in Noord Europa met recht de "gouden eeuw" van de viola da gamba wordt genoemd. L'Echo du Danube is het laatste complete werk van Schenck dat bewaard is gebleven, wat je noemt een 'muzikaal testament'.

Deze wereldpremière-opname van het gehele opus bestaat uit zes sonates voor altviool solo: de eerste twee sonates met basso continuo-begeleiding, de volgende twee ook met basso continuo maar deze keer ad libitum (optioneel), en de twee laatste voor viola da gamba zonder begeleiding. Goed te horen zijn de polyfone structuur van de werken, het expressieve cantabile van de ‘stem’ van de gamba en de weelderige harmonieën. Het kan niet anders dan dat dit album zal bijdragen aan de bekendheid van de mysterieuze Nederlands/Duitse componist, zijn muziek én zijn favoriete instrument.

Sofia Diniz speelde in diverse oude muziekensembles en orkesten als The Spirit of Gambo, Il Fondamento, Ricercar Consort, Collegium Vocale Gent en Hespèrion XXI. Daarnaast heeft ze haar eigen kamermuziekgroep, Ensemble ConTrastes.

Johann Schenck werd in 1660 in Amsterdam geboren als zoon van Katharina Kempjes en Wienand Schenck, een Duitse wijnverkoper uit Keulen. Er is geen informatie over de eerste jaren van zijn leven of het begin van zijn carrière. Hoogstwaarschijnlijk was hij autodidact en kan hij Carolus Hacquart (ca.1640 - ca.1701), een in Nederland actieve Vlaamse viola da gambaspeler en componist, gekend hebben.

In 1696 of 1697 werd Schenck benoemd tot kamermusicus aan het hof van de keurvorst van de Pfalz Johann Wilhelm II in Düsseldorf. Naast zijn reguliere taken als hofkamermusicus was hij ook kamerheer van de keurvorst en had hij administratieve functies. Hoe hij tijd overhield om te reizen en andere hoven te bezoeken, iets wat impliciet blijkt uit zijn reputatie als virtuoos musicus, is onduidelijk. De exacte datum van zijn overlijden is onbekend. Maar zijn naam verdwijnt uit officiële documenten kort na de publicatie van zijn laatste werk. Vandaar dat wordt aangenomen dat hij niet lang daarna, maar uiterlijk in 1716, gestorven moet zijn.

L'Echo du Danube ist der poetische Titel, den Johann Schenck seiner Sammlung von Stücken für Viola da Gamba gegeben hat, die erstmals um 1703/04 als Opus 9 in Amsterdam bei Estienne Roger - dem bedeutendsten Notendrucker der damaligen Zeit - veröffentlicht wurden. L'Echo du Danube ist das letzte vollständige Werk Schencks, das überlebt hat, eine Tatsache, die diesen Stücken das Gewicht eines "musikalischen Testaments" verleiht. Es umfasst sechs Sonaten für Gambe solo: die ersten beiden Sonaten mit Basso continuo-Begleitung, die nächsten beiden ebenfalls mit Basso continuo, aber diesmal ad libitum (fakultativ), und die beiden letzten für Viola da Gamba ohne jegliche Begleitung. Obwohl Marin Marais bereits 1686 sein erstes Buch mit Pièces de Viole veröffentlicht hatte und die blühende englische Gamben-Tradition in Nordeuropa gut bekannt war, ist Schencks Herangehensweise an das Instrument ein wichtiger Schritt im Prozess der Schaffung eines unabhängigen Repertoires, das speziell für die Gambe von Komponisten geschrieben wurde, die selbst Interpreten waren und ihre idiomatischen Eigenheiten beherrschten. Obwohl Schenck das Potenzial der Gambe als Melodieinstrument voll ausschöpft, bevorzugt er eindeutig ihre Möglichkeiten, Akkorde zu spielen, und zwar in einer Weise, die stark vom Lautenspiel und -repertoire beeinflusst ist: Er versucht, die Gambe als ein harmonisch unabhängiges Instrument zu zeigen, das neben seiner Begabung für den melodischen Gesang auch für mehrstimmiges Schreiben geeignet ist. Deshalb schrieb er so unverwechselbar: Er verwendete reichlich Akkorde und Doppelgriffe, wechselte ständig zwischen Bass- und Hochlage und strebte nach einer effektiven Kombination von üppiger Harmonie und Klangtiefe, ohne dabei die zarte, kantable Stimme der Bratsche aus den Augen zu verlieren.